Good Guy, Bad Guy
Ik stond midden op het fietspad, in tranen. Mijn kind achterop, een tas boodschappen bungelend aan het stuur. Het was einde van de dag, ik was moe en labiel, mijn zenuwstelsel al fragiel van eerdere triggers. En toen gebeurde het.
Er is een brug in mijn dorp waar het fietspad heel smal wordt. Slechts een paar meter lang, maar smal genoeg dat je er niet met twee fietsen tegelijk naast elkaar past. Normaal wacht je even, of je rijdt er gewoon achter iemand aan. Vijf seconden van je leven, dat is alles.
Maar niet deze man. Hij belde. Tring tring.
Ik dacht: nee, ik ga niet opzij. Mijn fiets wiebelde, mijn kind zat achterop. Het was niet veilig. Hij belde nog eens. En ik dacht: ik ben er klaar mee, altijd maar opzij gaan. Dus ik draaide mij om en ik zei: 'dit is veel te gevaarlijk, kunt u aub even geduld hebben? Er is genoeg plek aan de andere kant om in te halen, maar niet hier naast mij.'.
Hij hield niet in. Hij duwde door.
Wurmde zich langs mijn stuur, langs mijn kind. Letterlijk door mijn ruimte heen, alsof ik lucht was. Alsof mijn aanwezigheid, mijn nee, er niet toe deed.
En op dat moment gebeurde er iets. Ik voelde hoe mijn hele systeem in elkaar zakte. Eerst een stoot adrenaline, paniek, adem die stokte. Toen tranen, veel tranen. Ik kon niet meer vooruit.
En daar stond ik dus: midden op dat smalle fietspad, huilend, hyperventilerend. Mijn kind achterop, verward en stil. Ik voelde niet alleen de man van daarnet – ik voelde alle mannen, alle keren dat mijn grens ooit genegeerd werd. Het hele archief van ervaringen dat ineens opengetrokken werd door één simpele fietser.
En toen hoorde ik achter me weer een bel. Ik dacht: niet nog één…
Maar deze keer was het anders. Een wielrenner in fel geel stopte naast me. Hij zette zijn fiets neer, deed zijn zonnebril af en keek me recht aan.
“Gaat het, mevrouw?”
“Nee,” snikte ik. “Het gaat niet.”
Hij bleef rustig. Geen haast, geen irritatie. “Kom, laten we even naar de stoep gaan. Hier is het gevaarlijk.” Hij wachtte tot ik mijn fiets verplaatst had, bleef staan, liet me uithuilen. Hij was er gewoon. Oogcontact, rustige adem, zijn hele lichaam als bedding.
Toen vroeg hij: “Waar woont u?”
“Hier, in het dorp,” zei ik.
“Zal ik een stukje meefietsen? Ik bescherm u wel.”
En dat deed hij. Heel gewoon, naast mij op het fietspad.
Maar voor mij was het alles. Hij praatte luchtig, fietste naast me, wachtte bij het oversteken, en zette me voor mijn deur af. Zodat hij zeker wist dat ik veilig was.
Ik moest huilen, weer. Maar dit keer van ontroering.
Want daar, in die korte rit naar huis, voelde ik het zo helder: dit is mannelijke energie. In twee uitersten. De ene die over mijn grenzen heen denderde, zonder oog voor mijn veiligheid. De ander die bleef staan, beschermde, bedding gaf.
Good Guy. Bad Guy.
Allebei echt. Allebei waar.
Tantrisch bekeken is dit precies wat het leven ons toont: geen zwart-wit, geen goed of fout, maar de hele beweging van energie. Ruw en ongepolijst in de een, zacht en bewust in de ander. Wat ik zag, wat ik voelde, waren twee gezichten van dezelfde kracht.
En mijn werk – mijn pad – is om beide te durven zien.
Mijn nee leren voelen en uitspreken, ook als het spannend is. En tegelijk open te blijven voor de ja, voor de steun, voor de bescherming die óók bestaat.
Daar stond ik dus, midden op het fietspad. Boos, huilend, kwetsbaar, gedragen.
Good guy. Bad guy.
Allebei waar.
En dat is de paradox van dit pad – niet het fietspad, maar het pad van leven, liefde en tantra.
Ja, ik was in shock. Ja, ik stortte even in. En toch ben ik trots: dat ik het gesprek aanging, dat ik mijn grens uitsprak. Dit is waar het over gaat. Steeds opnieuw oefenen, steeds opnieuw kiezen voor mezelf. En ook vertrouwen dat er veilige mannen zijn die bedding en steun bieden.
💜 Daarom organiseer ik De Speelse Vrouw.
Een cursus die je helpt om écht in je kracht te komen, met bedding, plezier en speelsheid.
✨ 3 middagen + een extra speel/oefenavond met De Speelse Man
✨ Regular bird: €310
✨ Zaterdag 18 oktober 13.-17 uur. 1 november en 15 november.
💌 Check hier de training op mijn website