Niemand weet hoe faktap ik eigenlijk ben

Weet je hoevaak ik dit wel hoor van mensen? 
Zelfs als ze voor een intakesessie komen, doen ze nog hun uiterste best om HEEL NORMAAL over te komen. 
Don't worry, intussen na 12 jaar ervaring met borderline, depressie, liefdesverslaving, dwangneurores en obsessieve vermijding en pleasegedrag weet ik binnen 2 seconden of je mij aan het bullshiten bent. 

En ik blijf gewoon luisteren hoor...Ik laat mensen in hun waarde wat betreft hun zeer vernuftig opgebouwde defensiemechanieken. Want ontkenning, is de eerste fase van traumaverwerking: dit doet zo verschillelijk veel pijn. Ik stop het weg, en ik doe net alsof het er niet is. 

Dus ik luister geduldig naar je verhaal:
Dat het eigenlijk wel 'prima' gaat maar dat ze wat moeite hebben met wat kleine dingetjes, zoals genieten van s3x, klaarkomen, gezonde relaties aangaan, niet wegzakken in een lethargische netflixverslaving, en nog wat details. 

En na paar sessies kom ik er achter dat ze meer faktap waren dan ze zelf dachten. 
En ik snap dit wel hoor...het omhoog houden van de schone schijn, is waarschijnlijk hun enige houvast in een oceaan waar ze al maanden, en sommige jaren in aan het verzuipen zijn in hun eigen dramasoap. 

Oh het gaat PRIMAAAA, JA VET DEPRESSIEF, en hoe gaat het met jou? Oh is je kat ziek, nou kom maar hier ik help je wel! 

Dat dus...het merendeel zijn ziekelijke pleasers, die maar al te graag voor je klaar staan. En alles voor je doen. En die mensen, die zo sterk, zo aardig en grappig lijken, die vallen dan plotsklap om, of erger, stappen uit het leven. 

En Daarom, heb ik mij ooit voorgenomen, ik denk ergens na mijn 4e depressie die ik in complete eenzaamheid en geheim heb moeten doorstaan, dat ik NOOIT MEER mijn eigen faktapness ontken en ik mijn eigen shit met iedereen deel die het maar horen wil (is ook goedkoper dan een therapeut, want de shitshow never ends)

 Ik klaag, rant en val jammerlijk om (zo nu en dan) en sta weer lachend op. 

Ik geef echt niks om mijn imago van ‘spiritual healer' en 'tantric godess’.

Life is hard. En daar gaat geen enkele tantra guru of yoga boy je uithelpen. 

Vooral als je hele leven heb zitten vechten tegen al die demonen, verkeerde diagnoses, volgestopt met reguliere harddrugs (ik ben zo blij dat ik nooit aan die troep begonnen ben, maar zie helaas mensen om mij heen nu met hele andere -en grotere- problemen dealen na jarenlang onderdrukking met de pammetjes) 

Life is not easy.
Maar het wordt wel draagbaar als je er open over bent; het gaat nu even niet, ik val om, ik zit in een diepe zwarte put. 
En je om hulpt durft te vragen aan anderen. 

En daarom mijn mini sharing van vandaag: ik heb het even heel zwaar vandaag. Ik moet 1000 dingen regelen, ik voel mij super over verantwoordelijk voor alles en iedereen en ik voel mij 20 kilo te zwaar , dus ik vlucht naar Palermo toe om ga komende week echt he-le-maal niets doen.
Vanaf 12 januari ben ik weer beschikbaar voor sessies. Inmiddels zit mijn praktijk bijna vol dus ff bellen als je een sessie wilt. 

En verder gaat het heel goed met mij, en had ik afgelopen weken verschillende afsluitingsessies met mannen die het nog veeeel zwaarder had dan mij, en daar met veel hulp, steun en kinky play, uit zijn gekropen.

Aho!

En hoe gaat het met jou? Durf jij te delen hoe het ECHT gaat?

Kus Kyara